Warto wiedzieć

III konferencja multimedialna pt.: Potrzeby Opiekunów Osób Żyjących Z Chorobą Alzheimera.

Choroba Alzheimera to najczęstsza forma demencji. Jest to podstępna choroba, która rozwija się przez lata i często bywa niezauważona w porę, ponieważ brak koncentracji, zapominanie, przygnębienie czy wycofanie się naszych bliskich z kontaktów towarzyskich często traktujemy jako „element starości”. Ale demencja NIE JEST naturalnym elementem starzenia się.Demencja (inaczej otępienie; są to synonimiczne określenia) to szersze spektrum zaburzeń neuropoznawczych, czyli trudności wynikających z uszkodzeń mózgu. Trudności te przejawiają się w wielu obszarach funkcjonowania: w sferze poznawczej (m.in. utrudnione i wolniejsze myślenie, analizowanie, podejmowanie decyzji, osłabiona kontrola zachowań, trudności z planowaniem działania), motorycznej (wolniejsze reagowanie, poruszanie się, osłabienie mięśni, częstsze upadki), wzrokowej (zawężenie pola widzenia, osłabienie widzenia kolorów, lepsze widzenie kontrastów) i emocjonalnej (epizody depresyjnego nastroju, niepokój, napady lęku, zmiany nastroju w ciągu dnia, czasem nawet agresja). Należy jednak pamiętać, że każde zachowanie ma przyczynę i jest komunikatem, a jego zrozumienie pozwala na właściwą reakcję i odpowiedź. Osoba z zaburzeniami neuropoznawczymi potrzebuje się komunikować tak samo, jak kiedyś, jednak teraz jej mózg nie potrafi tego robić tak sprawnie i czytelnie, a więc my – OPIEKUNOWIE – musimy jak detektywi dociec, o co chodzi naszej mamie, tacie, babci, dziadkowi. Wiedząc, na czym polega demencja możemy lepiej zrozumieć naszych PODOPIECZNYCH i lepiej im pomóc. Zmiany związane z zaburzeniami neuropoznawczymi mogą dotyczyć również osobowości – osoba spokojna staje się wybuchowa i niemiła, przeklina, choć nigdy wcześniej tego nie robiła, kiedyś towarzyska – teraz unika ludzi. Wszystkie te zmiany to nie wynik złej woli osoby starszej, ale tego, co dzieje się w jej mózgu - a nad tym nie ma kontroli. Wczesne rozpoznanie choroby pozwala więc na podjęcie skutecznego działania, by jak najdłużej utrzymać sprawność poznawczą (tzn. umysłową) i samodzielność osoby starszej. A głównym celem działań wobec osoby, która doświadcza zaburzeń neuropoznawczych jest poprawa jakości jej życia i sprawienie, by wciąż czuła się szczęśliwa, potrzebna i samodzielna. NIE TRAKTUJMY OSOBY Z OTĘPIENIEM JAK DZIECKA. Zagadnienia diagnostyki i wsparcia osób dotkniętych zaburzeniami neuropoznawczymi były już tematami poprzednich edycji konferencji. W tym roku podjęty zostanie temat opiekunów. To wciąż „zapomniani pacjenci”, którzy często zostają z sami z chorobą bliskiej osoby. Należy pamiętać przede wszystkim o tym, że opiekę nad osobą z demencją należy, na ile to możliwe, podzielić między kilka osób. Nikt nie powinien takiej odpowiedzialności dźwigać sam. Podstawowa zasada brzmi: POZWÓL SOBIE POMÓC. Każdy ratownik, by móc ratować innych, musi najpierw zadbać o siebie. Bo jeśli jemu zabraknie sił- komu będzie w stanie pomóc? I do ratowników właśnie– czyli opiekunów – skierowana jest tegoroczna konferencja. Jak sobie pomóc? Gdzie szukać wsparcia? Co robić, by życie z osobą z otępieniem było wciąż szczęśliwe? Odpowiedzi na te pytania już wkrótce. Zapraszamy do udziału w konferencji !